Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigend eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
M. Vasalis
Inspiratie in tijden van corona
Onlangs ontving ik dit gedicht Eb, geschreven in 1954 door de vrouwelijke dichter Vasalis, ter inspiratie, van leraar Zijnsoriëntatie Roos Broersen. Zij deelde dit net na de aanvang van de eerste corona maatregelen. Met haar toestemming deel ik haar contemplatie hieronder. Zij schrijft:
“Het gedicht raakt me. De dichtregels wekken een sluimerende waarheid, zodat deze in het licht komt te staan, expliciet wordt, vooraan in m’n bewustzijn komt. De kracht van kunst.
Ik trek mij terug en wacht. Dit is de tijd die niet verloren gaat.
Door de maatregelen om het Corona-virus niet te verspreiden, trekken we ons terug. We wachten nadere berichten van de overheid af en weten niet hoe lang deze situatie gaat duren. Het werk is gestopt of verminderd en we werken vanuit huis. We beperken sociale contacten en houden 1,5 m afstand. De regels beperken ons en het ligt voor de hand om dit alles door een bril met min-glazen te bekijken. Je ziet dan vooral wat er allemaal niet kan nu en ervaart de beperking van je normale vrijheid. Het is nogal ongewoon om ook de waarde van terugtrekken en wachten te zien. Dit is de tijd die niet verloren gaat, zegt Vasalis. Ook nu zet iedre minuut zich in toekomst om. Als de wereld letterlijk en figuurlijk op slot lijkt te gaan en onzekerheid overheerst, gaat je fysiek energetische systeem en je geest makkelijk mee richting minder stromend en meer afgesloten zijn.
Ik ben een oceaan van wachten, waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Vasalis nodigt je uit om een oceaan van wachten te zijn. Onbegrensd, ruim en stromend. Waterdun omhuld door ’t ogenblik. Heel transparant, hier en nu. Via de bekende gebaren kun je jezelf herinneren aan deze levendige positie van openheid. Rek en strek, schud je lijf uit en wees precies hier. Erken hoe angst en onzekerheid je onbewust kan benauwen, als zuigende eb van het gemoed, dat de minuten trekt en dat de vloed diep in zijn duisternis bereidt. Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd? Na eb komt vloed, maar we weten niet wanneer en hoe. Er is geen tijdstabel voor handen. Raak op je gemak met deze positie van onzekerheid en geen houvast. Die onzekerheid is soms de enige zekerheid die er is. Zo is het nu. Hier ben je nu. Wees open, present, moedig, geraakt en rechtop. Erken het lijden en de onmogelijkheden van dit moment. Leef jouw liefde in de mogelijkheden van vandaag.”
Natuurlijke golven tijdens de bevalling
Het raakte haar en het raakte ook mij, zeker ook omdat ik onder de naam Natural Waves werk, ofwel natuurlijke golven, die refereren aan de natuurlijke golven tijdens de bevalling en die van het leven. De golven uit het gedicht zijn op zoveel situaties van toepassing. Zo zag ik dus ook de link met bevallen. De golven van eb en vloed komen en gaan ook tijdens een bevalling.
Een gemoed van angst en onzekerheid kan letterlijk de weg van het kindje naar buiten benauwen door het fysiek energetische systeem op slot te zetten, ook daar beneden. Afgeslotenheid kan altijd om de hoek komen kijken, ook tijdens een bevalling, als je niet weet hoe het verlopen zal en hoe lang het zal duren. Hoe mooi is het om ook dan jezelf uit te nodigen om een oceaan van wachten te zijn en te trainen in openheid, zoals beoefenaars van zowel Zijnsoriëntatie en ook hypnobirthing doen (zelf heb ik tijdens mijn bevalling zowel hypnobirthing-technieken als technieken uit Zijnsoriëntatie gebruikt). En te weten dat de vloed altijd komt, na minder of meer nieuwe golven.
Haar aanwijzing om op je gemak in het moment te zijn deel ik graag met zwangere vrouwen: “Raak op je gemak met deze positie van onzekerheid en geen houvast. Die onzekerheid is soms de enige zekerheid die er is. Zo is het nu. Hier ben je nu. Wees open, present, moedig, geraakt en rechtop.” Uiteindelijk komt dan de golf die de baby ter wereld brengt in een volle vloed, die in de duisternis is bereid. Mooi ook is de verwijzing naar water. Waterdun omhuld door het ogenblik doet me denken aan de vruchtwaterzak die het kindje omhuld. Maar dan waterdun, want uiteindelijk vloeit en stroomt alles…